ear in heart

[KK Topic : ear in heart]

                    วันหยุดของชาว “กัลยาณมิตร กรุงเกษม (KK)” หรือกลุ่มที่มีชื่อเล่นน่ารักน่ากินว่า “แปะก๊วยนมสด” มักนัดชุมนุมกันหมกตัวอยู่ในมุมสงบที่หลบอยู่ในซอกหลืบของกรุงเทพมหานครเมืองที่ไม่เคยหลับ เมืองที่ขยับตลอดเวลา

                    เพื่อหลบความยุ่งเหยิงวุ่นวาย ความเร่งรีบ ความว้าวุ้นจากชีวิตเมืองหลวง ชาว KK จึงชอบไปร้านกาแฟอินดี้ที่มีความเป็นตัวของตัวเองสูงเพราะมีคนน้อยเนื่องจากจะมีแต่ลูกค้าเฉพาะกลุ่มเท่านั้นที่เข้ามาใช้บริการ และเมื่อมีคนน้อยเราก็เฮฮากันได้เต็มที่ ที่สำคัญคือสามารถนั่งนานเท่าไหร่ก็ได้แม้ว่าจะสั่งกาแฟเพียงแค่แก้วเดียว มันจึงกลายเป็นสถานที่แห่งกาลเวลาที่เรายอมหมดเวลาหลายชั่วโมงไปกับกิจกรรมแค่หนึ่งหรือสองอย่างแต่พอรู้สึกตัวอีกทีก็หมดวันซะแล้ว

                    ในกลุ่มจะมี “สแกนเนอร์” หรือ “เอส” (มาจากตัว S.ของคำว่า Scanner) อยู่สองคนที่คอยหาร้านกาแฟอินดี้ใหม่ ๆ ไว้ไปเอะอะในร้านเค้า เมื่อวันอาทิตย์ที่ผ่านมาก็เป็นอีกวันหนึ่งที่เอสเจอเป้าหมายใหม่แถวถนนพระสุเมรุจึงนัดกันไปเติมพลังที่ท่าพระจันทร์ก่อนไปดำเนินการตามแผน

                    ท่าพระจันทร์ไพเราะกว่าที่เคยเพราะมีเสียงแซกโซโฟนนุ่มลุ่มลึกไต่โน้ตขึ้นลงเป็นเสียงเพลงคลอเคลียกับผู้คนที่เดินไปมาประหนึ่งการเต้นระบำประกอบบทเพลง เอสสาวผู้เต็มเปี่ยมไปด้วยจิตวิญญาณแห่งนักดนตรีหันมาบอกกับเอสหนุ่มผู้ที่ไม่กระดิกเรื่องดนตรีเลยแม้แต่น้อยว่า “เพราะอ่ะ” แล้วก็พากันไปกินข้าวและซื้อหนังสือคนละเล่ม

                    หลังจากนั้นเอสสาวก็เดินเลือกซื้อรองเท้าคู่ใหม่ ส่วนเอสหนุ่มผู้ไม่เคยสนใจการช้อปปิ้งมาแต่ไหนแต่ไรจึงเดินไปหาต้นเสียง แล้วภาพของชายผมขาววัยกลางคนในชุดโปโลลายขวาง ใส่กางเกงขายาวสีเข้ม สวมรองเท้าแตะ นั่งบนเก้าอี้พลาสติกโล้นสีน้ำเงินใต้ร่มเซเวนเซ่น กำลังบรรเลงเพลงจากแซกโซโฟนสีทองก็ปรากฎอยู่บนแววตาของเอสหนุ่ม

                    แม้จะไม่ประสีประสาเรื่องดนตรีแต่ก็ชอบฟังเพลงที่รังสรรค์และบรรเลงเพลงตามใจศิลปินเป็นอย่างมาก ยิ่งเป็นเพลงที่มาจากลุงบ้าน ๆ แต่งตัวธรรมดาด้วยแล้วยิ่งโดนใจมากขึ้นไปอีก เมื่อเดินอ้อมไปอีกด้านหนึ่งก็ได้เห็นใบหน้าของลุงที่เต็มไปด้วยริ้วรอยแห่งเวลาชีวิตและร่องรอยแห่งความสุขจากการใช้ลมหายใจสร้างเสียงเพลง แม้ว่าตาจะบอดก็ตาม

                    ลมหายใจคือชีวิตยังเป็นคำที่ใช้ได้และมีความหมายดีเสมอ โดยเฉพาะลุงแซกที่พิการเพียงสายตาแต่ไม่ได้พิการหัวใจ หัวใจที่ยังมีไฟ ยังมีกำลังพาร่างกายออกมาหาเลี้ยงชีวิตด้วยอาชีพสุจริต มันทำให้เกิดความโดดเด่นจนแตกต่างจากผู้พิการคนอื่นที่อยู่อีกด้านของถนนได้อย่างมีคลาสและมีรสนิยม

                    ในขณะที่เราใช้ลมหายใจอย่างไร้คุณค่าด้วยการหายใจทิ้งไปวัน ๆ แต่ลุงได้แปรเปลี่ยนลมหายใจอันแสนธรรมดามาเป็นเครื่องมือในการหล่อเลี้ยงชีวิต

                    ในขณะที่ “หู” ของคนทั่วไปอาจเฉย ๆ กับเสียงแซกที่ลุงเป่าเพราะมันเทียบไม่ได้เลยกับเสียงแซกจากมืออาชีพระดับโลก แต่สิ่งที่ทำให้เสียงแซกของลุงไพเราะยิ่งกว่าเสียงแซกใด ๆ คือการเล่นดนตรีด้วย “หัวใจ” และมันจะไพเราะยิ่งขึ้นถ้าคุณใช้ “หัวใจ” ฟัง

                    หนังสือที่เอสหนุ่มเลือกมาเป็นหนังสือมุมมองเชิงบวกของคุณหมอเมืองเพชบูรณ์ที่มีชื่อเก๋ ๆ ว่า “มองโรคแง่ดี” บรรทัดหนึ่งในหลายพันบรรทัดของหนังสือเล่มนี้เขียนว่า

                    “ลองมองที่หัวใจสิครับ เห็นมั้ย ตรงกลางของ heart นั้นมี ear ซ่อนอยู่”

A.nonnawin